Bruxelles est une ville européenne
mais plus encore car elle porte la responsabilité d’être LA capitale de
l’Europe. Quand l’Europe entière est tournée vers vous, il faut tenter
humblement de donner l’exemple d’une urbanité embrassant les projets de demain
et c'est ce que Bruxelles tente de prouver depuis ces dernières années. Mais
avant de montrer véritablement l’exemple, Bruxelles devra revenir de loin et
tenter de se réapproprier une identité qui me semble avoir été malmenée depuis
bien longtemps. L’image d’une ville est fédératrice et permet aux citoyens
d’habiter et de s’approprier cet endroit commun et multiculturel que représente
l’espace urbain. La dissolution de cette identité, les transformations
historiques et la chaotique utopie fonctionnaliste ont donné naissance à ces
nombreux lieux, témoignages de la lassitude des choses, et capturés sur bon
nombre de mes photos.
Il est temps de partager ce que
nous faisons de mieux, de mettre en avant notre patrimoine, de réancrer Bruxelles dans son histoire de ville
médiévale et d’harmoniser nos mobiliers urbains en faisant le choix du durable,
d’une esthétique valorisant les espaces sans les défigurer, de rendre les gens
fiers de leurs habitats respectifs et de leurs communes, en donnant aux uns ce
qui est installé chez les autres (si une commune peut bénéficier de
lampadaires style 19ème, pourquoi refiler les anciennes lampes d’autoroutes aux
autres moins chanceux ?)
Les quartiers ne devraient avoir
aucune honte à revendiquer leurs origines ethniques en arborant des messages
tels que "le quartier turc vous souhaite
la bienvenue", "ici c’est Matonge", "bienvenue dans le petit Paris", "China
town" et une double signalétique dans la langue de la communauté. Valoriser les
cultures des populations c’est donner du sens aux lieux et cette attitude
amènera certainement les gens à améliorer et soigner leurs quartiers tout en
respectant l’urbanisme bruxellois, car quand on est fier on l’affiche ! Le nom
des rues doivent inspirer le commerce et faire renaître la magie des lieux. Je
trouve complètement absurde le fait de ne pas trouver un bon poulet grillé rue
marché au poulet, de ne pas avoir de fromageries rue marché aux fromages et de
ne pas croiser le moindre arbre rue de la verdure !
De nombreux endroits sont ainsi boudés et souvent
abandonnés pendant des décennies
n’offrant à long terme aucune possibilité à une réaffectation, devenus chancres
urbains dans lesquels la nouvelle
mutation tendance trouvera une réponse à la destruction. Il n’est pas question ici de s’opposer à la
modernité et au progrès mais bien d’en diminuer le traumatisme et la situation
dans laquelle ces valeurs sont imposées aux habitants, souvent comme une dent
arrachée sans anesthésiant, provoquant souffrance et saignement au sein des
zones concernées.
La ville n’est pas encore morte et
nous disposons du patrimoine nécessaire pour y insuffler un plan directeur, un
vrai code urbanistique afin d’adapter ce qui existe sans tomber dans le piège
de l’obsolescence programmée et de travailler sur le présent en offrant à
l’histoire l’opportunité de donner une valeur ajoutée à nos habitats et nos
espaces publiques.
Régis Decroos
Brussel is
een Europese stad maar meer nog, ze draagt de verantwoordelijkheid DE hoofdstad
van Europa te zijn. Wanneer Europa zich tot u wendt, moet men nederig proberen
een voorbeeld van urbanisme te tonen door de projecten van morgen te omhelzen
en dit is wat Brussel de voorbije jaren tracht te bewijzen. Maar voordat het
echt het voorbeeld kan tonen zal Brussel van ver moeten komen en proberen een
identiteit te heroveren die volgens mij sinds lange tijd mishandeld is. Het
beeld van een stad is verenigend en geeft de kans aan de bewoners zich deze
gemeenschappelijke en multiculturele plaats, die de stedelijke ruimte
vertegenwoordigt, eigen te maken en te bewonen. De ontbinding van deze
identiteit, de historische transformaties en de chaotische functionalistische
utopie hebben de ruimte gecreëerd voor de talrijke plaatsen, getuigen van de
helaasheid der dingen, en gevat op een groot aantal van mijn foto’s
Het is tijd om waar we het best in zijn te
delen, om onze aandacht te vestigen op ons patrimonium, om Brussel te
herankeren in zijn geschiedenis van Middeleeuwse stad. Dit door middel van
harmonisatie van urbanistische meubels, voor duurzaamheid te kiezen., voor een
esthetiek te kiezen die ruimtes valoriseert zonder ze te ontsieren en door de
mensen trots te maken op hun respectievelijke woningen en gemeente. Eveneens
door aan de ene persoon te geven wat bij de andere geïnstalleerd is. (als een
gemeente kan genieten van lampadaires in de stijl van de XIXe eeuw , waarom
krijgen de anderen die minder geluk hebben oude lampen van snelwegen?)
Buurten zouden geen enkel gevoel van gêne
moeten ondervinden hun ethnische origines te vorderen door boodschappen zoals "de Turkse buurt wenst u van harte welkom", "hier is het Matonge", "welkom in le
Petit Paris", "China town" en door een tweede signalisatie met de taal van de
gemeenschap te verspreiden. De culturen van de bevolking valoriseren is zin
geven aan deze plaatsen en deze attitude zal er ongetwijfeld toe leiden dat
mensen hun buurten zullen verbeteren en ervoor zorg zullen dragen terwijl ze
het Brusselse urbanisme respecteren. Wanneer men trots is toont men het !
De
straatnamen moeten de handel inspireren en magie van de plekken doen herboren
worden. Ik vind het volledig absurd dat er geen goede gegrilde kip te vinden is
op de Kippenmarkt, geen enkele kaashandel te vinden is in de straat van de
kaasmarkt en geen enkele boom te zien in de Groene Straat !
Verschillende plaatsen worden zo gemeden en
worden vaak gedurende decennia verwaarloosd met als gevolg dat er op lange
termijn geen enkele mogelijkheid is tot herverdeling. Deze plaatsen zijn
urbanistische kankers in de welke de nieuwe mutatie tendens een antwoord zal
vinden op de destructie. Er is hier geen sprake van zich tegen moderniteit te
keren of tegen voortuitgang te zijn maar wel ervan het traumatisme te
verminderen en de situaties in welke deze waarden aan de bewoners worden
opgedrongen te verminderen. Vaak zoals een tand die uitgetrokken wordt zonder
verdoving, verantwoordelijk voor leed en bloedingen op de betreffende zones.
De stad is nog niet dood en we beschikken over
een noodzakelijk patromonium om er een groot plan aan te ontrekken , een echte
urbanistische code zodat wat bestaat aangepast wordt zonder te hervallen in de
val van de producten met beperkte levensduur en aan het heden te werken door de
geschiedenis de kans te geven een toegevoegde waarde aan onze woonsten en
publieke plaatsen te geven.
Régis Decroos
No comments :
Post a Comment